Zachte mama

Ik ben mama. Bijna tien jaar, maar eigenlijk al langer.
Zorg dragen voor anderen zit in mijn genen en in mijn bloed. Mijn 'zorgen' heeft niets te maken met zichtbare medische verwondingen, maar met de pijntjes die van binnen zitten. 
Ik ben geboren met een sensor, een radar die pijn en emoties bij anderen detecteert. Ik worstel dus niet alleen met mijn eigen gevoelens, maar ook met die van anderen. 
Toen ik bijna tien jaar geleden ineens mama werd van twee baby's, kreeg mijn hart het zwaar te verduren. Baby's huilen, de mijne zeker en vast. Ook 's nachts. Uren aan een stuk. Ontroostbaar waren we met ons drie. Onze sterke papa hield het schip recht.
We hadden onze goede dagen, en o wee als iemand durfde zeggen dat ik beter hulp zou zoeken om alles bol te werken. Ik was de mama die alles wel zelf kon. Ik werd opstandig van (oudere) vrouwen die me medelijdend aankeken.
Een maand hield ik het vol en toen ging het de eerste keer mis. Mijn lijf was op, moe, uitgeput. 
Mijn geest ook. Toen al merkte ik dat één van mijn baby's net als ik een radar had. Ze probeerde me te troosten, een maand oud, door met haar handje tegen mijn wang te strelen en mijn ogen te lezen.
Opmerkelijk. 

Ik gaf niet op, hield het hoofd recht, ging moedig weer werken na drie maanden 'bevallingsverlof'.
We bouwden ons huis, gingen beiden uit werken en wisselden de nachtshifts om overdag op onze benen te kunnen blijven rechtstaan. 
Het lukte, we spartelden door het eerste jaar, verhuisden naar een nieuw huis en toen kwam mijn klap. Het werd zwart. Donkerzwart.
Ik dacht, naïef, dat er wel iemand zou opmerken hoe het met mij gesteld was. 
Helaas, ik voelde me ontzettend eenzaam. 
Ik durfde niet te zeggen hoe diep ik zat. Hoeveel pijn de dagen me deden.
Aan mijn liefde voor mijn gezin twijfelde ik nooit.
Maar hoe kon ik dit blijven volhouden.
Ik leg de lat hoog, jawel.
Ik kan niet anders. Ik verwacht veel van het leven. Elke dag komt maar één keer voorbij.
Ik wil ze niet verspelen en er alles uithalen.
Ik maakte duizenden foto's van onze dagen, weken, jaren. 
Om later eens naar terug te kijken en hopelijk te bedenken dat het allemaal wel meeviel.

We besloten dat ik minder uren buitenshuis zou gaan werken. Meer tijd zou maken voor ons gezin.
Ik vond het verdorie zo lastig om alles zo goed te doen als ik het wou.
Doodmoe aan elk eind van de dag. Soms zelfs al aan het begin. 
Het helpt niet. Zeggen tegen jezelf dat je de lat dan maar lager moet leggen.
Dat kan ik niet. 
Al tien jaar probeer ik te jongleren met tijd en ondertussen balanceer ik op de fragiele lijn van evenwicht. Ik val er regelmatig af. En dan bots ik met mijn neus tegen mijn spiegelbeeld. Dan luister ik naar het stemmetje in mijn hoofd dat me te vergeefs probeert te leren NEEN zeggen.
Ik leer het mijn dochters die misschien ook ooit mama worden. Mama's zijn ook mensen en ze mogen vooral zichzelf niet verliezen.

Vandaag luister ik naar dat stemmetje, sluit me op en lees.


Oordeel niet, veroordeel niet, maar knuffel en luister.
We zijn met velen!

Reacties

  1. Dit stukje gelezen met drinkende en ondertussen slapende baby op schoot. Heel mooi geschreven Ik werd/ben er stil van, om zoveel redenen. Zacht, eerlijk, relativerend, Bedankt om dat stukje van jezelf prijs te geven.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh Griet, hoe ga ik dat ooit doen als ik kinderen heb? ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Eva, je zal ook wenen, maar weten dat je niet alleen bent. Het is uit liefde dat we zacht worden. Niet alleen ons lijf, maar ook ons hart.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gek toch eigenlijk, de sprookjeswereld die blogland heet. Voor ons lezers ben jij een lichtend voorbeeld. Een soort powervrouw die alles kan EN doet, en tussendoor de meest wonderschone naaisels fabriceert. Goed van je, dat je je durft open te stellen en je meest kwetsbare kant durft te tonen. We zijn inderdaad met velen, en we wensen je allemaal veel sterkte als je het weer eens moeilijk hebt.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi geschreven en herkenbaar, het doet deugd om elkaars verhalen zo eens te lezen en te beseffen dat ik niet de enige ben waarbij het zoeken naar een goede balans zo moeilijk verloopt!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een aangrijpend, mooi & herkenbaar stukje Griet... Een virtuele knuffel voor je, en dank. Dank dat je niet alleen geweldige creatieve inspiratie deelt met ons, maar ook zo'n kwetsbaar stukje waar velen steun aan zullen hebben. Sterkte met balanceren, ik ken het o zo goed!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mooi geschreven en ook herkenbaar. Dankjewel.

    Griet (met ook een Emma als dochter)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik zit buiten in een zonnetje, maar kreeg toch een beetje kippenvel. <3

    BeantwoordenVerwijderen
  9. O Griet, je zegt zo mooi wat ik niet in zinnen gegoten krijg... Niet op mijn werk, niet thuis, niet bij de dokter... dus doe ik dapper voort. Soms gaat het goed, soms niet, en dan durf ik al eens afdwalen "op het internet" en dan lees ik dit. Ook al kennen we elkaar niet, je radar heeft ook mij gespot. Bij deze stuur ik je een warme glimlach. Geniet van je boek en van jezelf.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Lieve Griet, dank dat je dit met ons hebt willen delen. Ik vroeg me al zo vaak zo af hoe het echt zou zijn in jullie leven. Nee zeggen is idd moeilijk, maar wees vooral lief voor jezelf. Niet in de zin van verwennen, maar meer als het even niet gaat, dan is dat ook oké. Echt. Altijd gaat het toch weer over ook al voelt dat soms niet zo. Als je het echt oké gaat vinden dat er nou eenmaal dagen zijn waarop het heel moeilijk is en je niet al die dingen kan doen die je wil, niet al die dingen kan zijn die je bent. Als je op die dagen lief bent voor jezelf, niet streng, zullen ze sneller en makkelijker over gaan. Misschien ben ik nu 1 van die vrouwen die je vroeger vermeed, maar ik wilde je toch even meegeven wat mij heel erg helpt. X

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat bloedstollend eerlijk, ademloos gelezen. Veel liefs!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Heel herkenbaar, Griet. Mooi dat je dit deelt. Mijn zoon en ik, wij hebben ook zo'n radar. En ik voel ook steeds dat ik de wereldproblemen moet oplossen, en de mensen rondom mij moet helpen, en alles perfect moet gaan, en als er iets misloopt dan zal het mijn schuld wel zijn. Ik zit sinds een paar weken thuis. Het licht uit, zoals jij schreef. Het geeft steun van te weten dat ik niet fde enige ben. Veel knuffels van mij!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Oh zo herkenbaar :(
    Je bent niet alleen in je situatie dus laten we elkaar moed geven om de situatie te omarmen!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. oh.. word er stil van.. sterk om dit te willen delen

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Jaja, die roze wolk...hier was die eerder grijs en met die 2 baby's ineens werd die alleen maar grijzer! Ik en de kids huilden terwijl de papa zich sterk hield, heel herkenbaar dus! Dankjewel om dit met ons te delen, als ik zie wat jij nu allemaal doet en kan vult dit me met hoop! Mijn tijd komt dus nog...
    Ook heel blij met the Gentlemom om het allemaal zeer bespreekbaar en open te maken, we zijn niet alleen, zeker niet!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Uit het leven gegrepen en voor mij heel herkenbaar. Dank voor het delen!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Lieve Griet

    Zo een mooi stuk dat je geschreven hebt. Ik ken het boek niet, maar heb er over gelezen. Jouw stuk zal daar perfect bijpassen denk ik.
    Mama's zitten vaak tegen hun grenzen aan. Ik ben nu vooral erg moe van mijn gezin en hoop dat de batterijtjes weer kunnen opladen wanneer allen weer op de schoolbanken zitten.
    Nu zit ik ook tegen mijn grens aan. Je voelt dat wel, maar je moet ook verplicht door. Je kan niet zomaar zeggen: 'Ik ga er eens alleen een paar dagen van tussen.'

    Ik heb me ook al vaak eenzaam gevoeld.

    Liefs en dikke knuffel,

    Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Zo herkenbaar! Bedankt voor het delen Griet! Ik krijg vaak het gevoel dat ik de enige ben die daar vaak mee worstel en dan is het aangenaam om te merken dat ik niet alleen ben.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Ik zit hier met tranen in mijn ogen na het lezen van je post ... de gedachten in mijn mamahoofd gaan heen en weer, alsof plots heel wat dingen werden losgemaakt ... Ik wil dus heel graag een reactie schrijven, maar kan de woorden niet vinden om alles te benoemen ... daarom, gewoon ... knuffel ...

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Echt prachtig geschreven.
    En hoewel ik nog geen mama ben herken ik veel van wat je vertelt (maar dat zal je waarschijnlijk niet verbazen). Zeker dat evenwicht en dat af en toe eens kwijt raken en met je zelf geconfronteerd worden. Ik zorg ook voor alles en iedereen en dat is soms zo ontzettend vermoeiend. Zeker omdat het loslaten en niet vaak even moeilijk is en dus ook vermoeiend.
    Echt sterk dat je dit deelt.
    Hele dikke knuffel x

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Wat fijn dat je zo openhartig bent. Ik denk dat je hiermee al zoveel steun kunt geven aan lezers! Heerlijk lezen in je boek, geniet ervan!

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Mama worden is inderdaad niet alleen rozengeur en maneschijn... bij niemand... maar je krijgt er toch ook heel veel voor terug... en dat is onbetaabaar! xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Ik herken je verhaal helemaal. Ik wil het ook allemaal graag perfect en dat lukt niet altijd. Fijn om af en toe tijd voor jezelf te kunnen nemen. Hopelijk deed het je deugd. X

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Een zucht en een traan.
    Het is vaak pas wanneer het lichter wordt, dat we merken hoe donker en zwaar de dagen geweest zijn.
    Dank voor j openheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Dank je wel om gewoon eens te zeggen ... Dat het soms niet meer kan en ... Dat het mag. En dat dat je niet zwak of zielig maakt. Gewoon mens!

    Zeg maar neen ... Daardoor kan je vaker ja zeggen.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Fijn om zo'n eerlijk verhaal te lezen, heel herkenbaar bij momenten. Met kleine kinderen hoop ik dat het evenwicht wel komt als ze wat ouder worden, maar het geheim heb ik nog niet gevonden... Mss toch dit boek eens lezen!

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Ik ken zoals elke moeder die moeilijke momenten. Ik ben tevens te trots om hulp te vragen maar ik ben nog steeds een beetje boos dat mensen uit mijn dichte omgeving die dit niet opmerkte en niet kwamen helpen. Wij leven soms toch enorm naast elkaar ipv met elkaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Dat van die lat lager willen leggen en niet kunnen. Zo herkenbaar. Ik werk ondertussen ook minder, maar raar maar waar dat evenwicht blijft moeilijk. Fijn om te lezen dat er velen met mij met hetzelfde probleem worstelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Heel treffend geschreven. Vaak balanceren en blijven doorgaan tot het even niet meer gaat. En toch niet willen toegeven. Inzichten groeien met de jaren, langzaam maar zeker. Zachtjes ...

    BeantwoordenVerwijderen
  30. Ik ken je helemaal niet persoonlijk !
    Maar ik volg je al zo lang ; ik kijk naar je prachtige dochters en de superleuke kledingstukken ; maar binnenin heb ik me toch al vaak afgevraagd of jij écht de constante perfectie was die ik achter die kledingstukken verscholen zag.
    Je schrijft dat 'oudere' dames naar je keken...
    Ik ben ook zo'n 'oudere' dame ;-).
    Misschien keken die dames wél omdat ze voelden dat jij 'ook' je portie onzekerheid ; eenzaamheid; worsteling ; boosheid met je meedroeg/meedraagt.
    Goed dat je dit neerschrijft !
    Goed dat dit nu kan neergeschreven worden !
    40 jaar geleden was dit een immens taboe. Gedeeld door vele vrouwen ; begrepen door een aantal vrouwen ; maar verborgen voor een maatschappij die perfecte mensen als het ideale voorbeeld stelde.
    Bedankt voor je eerlijkheid ! Proficiat om je moed dit te verwoorden.

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Kippenvel hier, wat een prachtige en moedige post, die heel herkenbaar is op vele vlakken. Het gebeurt maar weinig dat we dit soort dingen lezen, terwijl er volgens mij heel veel vrouwen (en mannen) zijn die dit ook zo voelen... Toen ik net mama was, was het ook een grote worsteling met dat perfectionisme, met zoveel willen doen tegelijk, met sociale druk, enz. Ik voelde me soms zo mislukt als het weer niet lukte, maar gaandeweg ben ik gelukkig milder geworden. Een beetje dan toch... :-) ik bewonder je echt dat je dit schrijft, ik las net de laatste LMV waarin je zei dat je een sprookjeswereld maakt, maar dit doe je toch ook maar mooi! Bedankt om dit te delen!!

    BeantwoordenVerwijderen
  32. Heel herkenbaar. Ik heb ook een donkere periode gehad. Het is vreselijk, maar ik heb er zoveel van geleerd. Het maakt je zachter en milder. Soms kan ik zelfs dankbaar zijn dat ik het heb moeten doormaken. Genieten doe je daarna nog veel meer omdat het niet vanzelfsprekend is. Bedankt om het te delen. Liefs, Suzanne

    BeantwoordenVerwijderen
  33. In één adem gelezen ... prachtig verwoord!
    Bedankt voor het delen.
    Veel goeds gewenst.

    BeantwoordenVerwijderen
  34. Het zijn geen eenvoudige woorden die je neerschrijft, maar je brengt jouw boodschap zo mooi en gepast over. En weet je die radar maakt het soms moeilijker, maar langs de andere kant zorgt het wel dat je mensen beter kan inschatten. Dat is een gave dat niet iedereen is gegunt...

    BeantwoordenVerwijderen
  35. Zo mooi, zo herkenbaar... De "roze" wolk is blijkbaar bij velen toch niet zo roze.

    BeantwoordenVerwijderen
  36. Zo mooi en herkenbaar geschreven... Dank je wel :)

    BeantwoordenVerwijderen
  37. Prachtige post, lieve Griet! Zo mooi geschreven, en zo prachtig dat je de ballon durft doorprikken. En als een zorgend iemand, zo ken ik je helemaal. xo

    BeantwoordenVerwijderen
  38. Sterkte op die moeilijke momenten en vergeet dan niet, dat die radar ook mooi is. Je moet alleen óók lief zijn voor jezelf...
    Ik heb ook zo'n radar en het lijkt of zijn invloed de laatste jaren steeds sterker wordt. Lastig soms, als de tranen me in de ogen schieten wanneer een collega een leuk verhaal vertelt... Maar ikzelf vergeet dan ook dat zo'n radar mooi is! Maar stel je eens voor dat je die radar niet had..

    BeantwoordenVerwijderen
  39. De balans ... zo moeilijk. En iets wat we zelf moeten bewaken ... want iemand anders zal dat voor ons niet doen. En dat is niet gemakkelijk.

    Bedankt om dit te delen, ik denk dat velen zich hierin herkennen.

    BeantwoordenVerwijderen
  40. Griet,....
    Ik zou het zo mooi niet kunnen verwoorden, maar het zouden mijn woorden kunnen zijn. Slik. Ik ben gevallen, en probeer langzaam weer overeind te klauteren.
    Ik bewonder jou enorm, dat moest ik nog even zeggen! ♥

    BeantwoordenVerwijderen
  41. Grietje, ik ben een van de weinigen die je zo mag aanspreken, als jouw papa ben ik ook erg ontroerd door de tekst. Het leven is vaak zwaar om dragen. Ware het niet dat je er zoveel liefde en dankbaarheid voor in ruil krijgt, het zou ondraaglijk zijn. Hoe zit het met de radar vader-dochter? Werkte ie wel genoeg? Stond/staat hij aan? Niet steeds zal ik jouw signalen opgevangen hebben wat ik jammer vind want een ouder wil toch het beste voor zijn kind. Je hebt veel vriendinnen, reeele en virtuele. Vingen/vangen zij de signalen op voordat ze bij mij komen? Het kan, maar mocht dat niet zo zijn dan ben je steeds bij ons welkom voor een luisterend oor, een goede raad, een knuffel, een theetje. Je bent groot en dapper en ons kleinkinderen zijn pareltjes van bijna tien.

    BeantwoordenVerwijderen
  42. Zo pakkend En eerlijk maar anderzijds zo confronterend en herkenbaar! Bedankt voor je publicatie 😉

    BeantwoordenVerwijderen
  43. alles verloopt in "fases" en ik hoor het me nu vaak als tip aan jongere mama's geven. Maar inderdaad10 jaar geleden koos ik er heel bewust voor om alleen mama te worden. Dat lukte en mijn prachtige Sterre kwam op kerstavond als een kadootje piepen. Nachtelijke tranen...herkenbaar. Denken dat je zelf het alleen het allerbeste kan...herkenbaar. Geen neen kunnen zeggen...herkenbaar TOT 4 JAAR GELEDEN. Weer een dipje gehad en besloten echt vaker NEEN te zeggen op vragen die kwamen en waarvan ik op voorhand al wist dat ik het eigenlijk niet zag zitten/of het me onrust zou maken. Echt...ik heb er geen enkele vriend minder door. Meer nog...ik lijk sterker vr de buitenwereld. En toch een tip.......als je neen zegt: Ga dan niet beginnen te verantwoorden waarom enzovoort. Gewoon neen. En tip 2 : Wend na het woordje NEEN DAT GA IK NIET DOEN fysiek je hoofd af. Geen oogcontact meer. Anders smelt je toch weer vr een blik, een schuin hoofdje, ...
    Doen! Je wordt er rustiger van.
    Xxx anne

    BeantwoordenVerwijderen
  44. Oh Griet, wat herinner ik me onze allereerste ontmoeting goed. Daar tijdens een workshop in Gent. Ik vertelde dat ik ook mama was van een tweeling en wat anderen in mijn nabije omgeving totààl niet zagen, zag jij in 2 seconden. Ik zat erdoor. Deed een workshop om er even "uit" te zijn maar vooral om te vluchten van de drukte thuis. We stonden daar, beiden met tranen in de ogen. Je vertelde me dat je het ook zwaar hebt gehad en verzekerde me dat het ging beteren. Je kende me niet. Nog altijd niet eigenlijk. Maar toch pikte jouw radar mijn radeloosheid op en bood je me erg troostende woorden. En telkens ik iets zie verschijnen van je op je blog of via facebook, kan ik alleen maar denken. Wàt een madam! Zij begreep me. Ze had het ook moeilijk. Maar ze maakte er toch iets prachtig van. En als zij dat kan, moet ik dat ook kunnen. Dus bedankt Griet. Bedankt! Heel veel liefs, Vanessa

    BeantwoordenVerwijderen
  45. Alleen maar hartjes voor jou <3 <3 <3

    BeantwoordenVerwijderen
  46. Zooooo herkenbaar. Moedige post. We willen allemaal supervrouwen zijn maar vallen dan met ons 'gat' op de grond. Dan denk ik, hoe doen al die andere mama's dat toch? Waarom lukt mij dat niet? Ik ben blijkbaar toch niet de enige ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  47. Terwijl ik aan het zwembad lig in het zonnetje te genieten van mijn twee kindjes, krijg ik tranen in mijn ogen van dit stukje. Zo mooi verwoord. X

    BeantwoordenVerwijderen
  48. Zoals zovelen hier, is het ook zo herkenbaar voor mij...

    "Ik maakte duizenden foto's van onze dagen, weken, jaren.
    Om later eens naar terug te kijken en hopelijk te bedenken dat het allemaal wel meeviel."

    ik denk ook vaak... als ik er een foto van maak, kan ik er later misschien van genieten, want hier moet je toch van genieten, en ik kan het niet?

    Steeds vaker worden gelijkaardige ervaringen gedeeld en dat is goed, hopelijk kunnen er zo steeds meer jonge moeders, vrouwen of gewoon mensen die soms vechten met het dagelijkse leven, beseffen dat het allemaal niet zo evident is als soms lijkt...

    Groetjes,
    Tamara

    BeantwoordenVerwijderen
  49. Heel erg mooi… Iedere mama maakt dit volgens mij wel eens mee, da zwarte gat, maar er wordt bijna niet over gepraat. Goed dat het nu toch kan. Het toegeven aan jezelf is de eerste stap! Geniet van het lezen...

    BeantwoordenVerwijderen
  50. Wat een mooi stukje heb je hier neer geschreven... 1 dat ik zelf ook herken. Ik heb dan wel maar 1 kind en hij is nog maar 15 maanden oud maar oooh wat herken ik jou verhaal

    BeantwoordenVerwijderen
  51. Na reacties op andere blogberichten over radartjes, val ik niet meer zo uit de lucht door jouw bericht. Ik vind het heel moedig dat je dit zo eerlijk durft schrijven, zeker omdat het helemaal anders is dan je naaiberichten. Werken met de positieve kanten en rekening houden met hoeveel energie alles kost. Geniet van je boek!

    BeantwoordenVerwijderen
  52. Wat doet het me deugd om dit te lezen. Ik ben mama van twee schatten van dochtertjes: 2,5 en 15 maanden. Beiden zwaar prematuur geboren. Momenteel zit ik met mezelf ook zeer erg in de knoop. Het minste haalt me onderuit... Volgens mij ben ik nu alle zware momenten aan het verwerken. Het emmertje zit vol.
    Bedankt voor deze tekst ;-) Dit helpt me al een klein beetje verder.

    BeantwoordenVerwijderen
  53. Prachtig mooi, dankjewel voor dit stukje!

    BeantwoordenVerwijderen
  54. Zo herkenbaar, ik ben ook met zo'n radar geboren. Heel moeilijk, en heel vermoeiend omdat elke prikkel en elke emotie (die niet eens van jezelf hoeft te zijn) zo sterk binnenkomt...
    bedankt om dit stukje te schrijven!

    BeantwoordenVerwijderen
  55. Ja, de radar. Ik ken hem heel goed. Ik kon niet anders dan er iets mee doen...Het blijft balanceren, jezelf beschermen en toch alles goed willen blijven doen. Eigen aan dit type mens denk ik. In ieder geval, ik merk dat er heel veel bloggers ook zo zijn, en dat maakt dat er een mooie verbondenheid ontstaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  56. Ook hier een mama die het soms moeilijk heeft,mijn kinderen zijn wel al wat ouder maar het blijft leren met vallen en op staan.De oudste gaat over 3 weken op kot,naar de universiteit en alles wat daar bij komt kijken,loslaten heet dat maar daarom niet gemakkelijk.Knuffeltje en dank je wel om dit met ons te delen.

    BeantwoordenVerwijderen
  57. Lieve Griet, ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat er allemaal door mijn hoofd gaat na het lezen van je postje... Respect, moedig, herkenbaar.. Ik kan alleen maar zeggen: zorg goed voor jezelf, want daar begint het volgens mij allemaal mee. Dikke knuffel, V.

    BeantwoordenVerwijderen
  58. Heel herkenbaar allemaal. Vanaf januari ga ik even minder werken om meer te genieten van elke dag.
    Hopelijk blijf je je evenwicht vinden.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Dankjewel voor jouw reactie!